‘આ જુઓ આવી ગઈ! આવી ગઈ બેટા? કેમ આજે મોડું થયું?’ મમ્મી રોજ ન પૂછતી એ સવાલો આજે આટલા બધા વહાલથી કેમ પૂછતી હતી એ ન સમજાયું. પેલાં આધેડ બહેન પણ સસ્મિત મને માપી રહ્યાં, પણ ધીમે-ધીમે નાનું બનતું જતું તેમનું સ્મિત તેમની આંખોમાં મારો રંગ મને બતાવતું હતું.
એ તો છે જ એવા!
તો ફાઇનલી આજે રવિવાર છે. મારા માટે તો ઘણા-ઘણા દિવસે આવતો રવિવાર. આ ઘરમાં પરણીને આવી એ વાતને કદાચ આવતા મહિને બે વર્ષ પૂરાં થશે. નર્યાં અરેન્જ્ડ મૅરેજ હતાં. મારી કૉલેજ અધૂરી છૂટી ગયેલી. હજી તો ક્લાસમાં મૅડમ ‘પ્રિયજન’ નવલકથા ભણાવતાં હતાં ને ક્લાસ પૂરો થઈ ગયેલો. કૅન્ટીનમાં બધી ફ્રેન્ડ્સ સાથે આ વખતના ઍન્યુઅલ ડે માટેની ‘ક્રિષ્ના : ધ ગ્લોબલ ગુરુ’ થીમ વિશેની ચર્ચાઓ કરતાં હતાં. એક-બે ફ્રેન્ડ્સ લોકોએ તો એ વખતે મને ખીજવી પણ લીધેલી, ‘મેહા, તું જ કૃષ્ણ બનજે, કૉલેજને મેકઅપનો ખર્ચો બચી જશે.’ પછી તે લોકો અંદરોઅંદર હસી પડેલા. તાળીઓ આપતા હતા અને જાણે કે બહુ જ મોટી જોક કહેવાઈ હોય એમ હસવું રોકી નહોતા શકતા. એ જ વખતે મેં છણકો કરી દીધેલો, ‘હું કાળી નથી, નમણી છું!’ ને પછી પાછું ફરીને જોયા વિના મારા લાઇટ પોપટી ડ્રેસના મૅચિંગ દુપટ્ટાને હાથમાં કસકસાવીને પકડીને સડસડાટ ચાલતી થઈ ગયેલી. મારી પાછળ મારી બેસ્ટ ફ્રેન્ડ દિવ્યા એ બધી છોકરીઓને ધમકાવતી હતી એના અવાજો મને છેક કૉલેજના ગેટ સુધી સંભળાતા હતા.
‘વૉટ આર યુ ડૂઇંગ ગર્લ્સ? તમને કેટલી વાર કીધું છે કે તેને કાળી ન કહો, તેને નમણી કહેવાય. તેને નથી ગમતું કે કોઈ તેને...’
‘એમ કંઈ અમારા કહેવાથી થોડી તે રૂપાળી થઈ જવાની છે? સાચું છે એ કીધું એમાં તે...’
lll
ઓહ... હાઈશ આંગળી દાઝી
ગઈ. ઊની-ઊની તપેલી પર આંગળી અડી ગઈ.
હજી તો તૈયાર પણ ન થયાં હોય ને બા તૂટી પડે, ‘વહુ, મારા માટે જરા કૉફી...’
તે દિવસે પણ આમ જ બોલેલાંને કે...
lll
‘બેટા, મારે ચાની બાધા છે, કૉફી બનાવજે...’ કૉલેજથી છૂટીને કિલો રીંગણ, કોથમીરની ઝૂડી અને છાશની થેલી લઈ ઘરે આવી હતી. દિવ્યા પાસેથી ‘આગંતુક’ વાંચવા લાવી હતી. તે કહેતી હતી કે મેહા, ધિસ નૉવેલ ઇઝ ટૂ ગુડ યાર, યુ મસ્ટ રીડ ઇટ! એટલે મેં નક્કી કરેલું કે ઘરે જઈને સૌથી પહેલાં તો આ નૉવેલ વાંચીશ. હજી તો ઘરે પહોંચું ત્યાં તો ડ્રૉઇંગરૂમમાં બ્લુ શર્ટમાં મારી ઉંમરનો એક છોકરો અને એક આધેડ બહેન મમ્મી સાથે બેઠાં હતાં.
‘આ જુઓ આવી ગઈ! આવી ગઈ બેટા? કેમ આજે મોડું થયું?’ મમ્મી રોજ ન પૂછતી એ સવાલો આજે આટલા બધા વહાલથી કેમ પૂછતી હતી એ ન સમજાયું. પેલાં આધેડ બહેન પણ સસ્મિત મને માપી રહ્યાં, પણ ધીમે-ધીમે નાનું બનતું જતું તેમનું સ્મિત તેમની આંખોમાં મારો રંગ મને બતાવતું હતું અને પેલો છોકરો એકધારું મારી સામે જોઈ રહ્યો. તેના જોવામાં કોઈ ફેરફાર ન વર્તાયો. સવારે જ મમ્મીએ ફોર્સ કરેલો કે ના, આજે તો ડ્રેસ પહેરીને જ જા. એટલે રેગ્યુલર કુરતી-જીન્સને બદલે આજે આછાં પોપટી ચૂડીદાર પહેરેલાં હતા. બન્ને હાથમાં શાકભાજીની થેલી, ચહેરા પર ચોટલામાંથી છૂટી પડીને પરસેવાથી ગાલો પર ચીપકી ગયેલી કોરી લટો, ખભે કચ્છી ભરત ગૂંથેલી કૉલેજબૅગ અને આંગળીમાં ઍક્ટિવાની ચાવી. મેં મારો દુપટ્ટો વ્યવસ્થિત કર્યો અને જેવી સડાસડાટ ઘરમાં ગઈ કે મમ્મી ફરી બોલી ઊઠી હતી...
‘મેહા... ચા બનાવ.’
‘બેટા, મારે ચાની બાધા છે, કૉફી બનાવજે...’ પછી તે બહેને ફરી પાછું તેની બાજુમાં બેસેલા છોકરા તરફ જોઈને મલકાઈ લીધેલું. હું કિચનમાં ગઈ અને ગૅસ પર કૉફી મૂકી. ડ્રૉઇંગરૂમમાંથી મમ્મીનો અવાજ સંભળાયો હતો...
‘ઘરનું બધું કામ અમારી મેહા જ કરે!’
lll
‘વહુ, મારી કૉફી?’ દાઝેલી આંગળી મોંમાં મૂકીને કપ લેવા ગઈ કે કપ હાથમાંથી છટક્યો. કપે જોરથી તૂટીને સવાર-સવારમાં આખા ઘરને મારી ફરિયાદ કરી. બાએ પૂજાઘરમાં ટંકોરી થોડા વધુ જોરથી વગાડીને પૂજા પૂરી કરી અને ડ્રૉઇંગરૂમમાં સસરાએ છાપાનો થોડો વધુ મોટો અવાજ થાય એમ પાનું ફેરવ્યું ને મને ખાતરી જ હતી કે આ અવાજથી બેડરૂમમાં સ્કાયબ્લુ નાઇટડ્રેસમાં સૂતેલા ચિંતને ઓશીકાથી પોતાના મોઢા અને કાનને ઢાંક્યાં હશે જ...
lll
‘દિલ્હીમાં જ રહે છે. કયું ભણતર કે’વાય તારું બેટા ચિંતન?’ ડ્રૉઇંગરૂમમાં મમ્મી સાથે બેસેલાં તે બહેને તેની બાજુમાં બેસેલા તે છોકરાને પૂછ્યું. હું કૉફી લઈને આવી. તેણે તેના બ્લુ શર્ટના ઉપલા બટન સાથે રમતા હાથને અટકાવીને મારી સામે જોતાં જવાબ આપ્યો, ‘જી, ઇન્ટીરિયર ડિઝાઇનિંગ.’
મારી અને તેની આંખો મળી. મારા કરતાં તો ક્યાંય વધુ રૂપાળો હતો તે. પછી મમ્મી તરફ જોઈને બોલેલો, ‘આન્ટી, મને લેમન ટી જ ફાવશે. કૉફી નથી પીતો.’
‘ચિંતન, પહેલાં કહેવું જોઈતું હતુંને! મને એમ કે અહીં તો તું કૉફીથી ચલાવી....’ સોફા પર પલાંઠી વાળીને બેસેલાં તે બહેન આ છોકરા તરફ મીઠો ગુસ્સો કરતાં વધુ બોલવા ગયેલાં કે મમ્મીએ તરત મને કીધું...
‘મેહા જા, લેમન ટી બનાવી લાવ.’ હું થોડી ધૂંધવાઈ, મનોમન જ અને મને દેખાઈ ગયું કે મારો ધૂંધવાટ તે છોકરો સમજી ગયો. તેણે સ્મિત જેવું કશુંક કર્યું ને હું વધુ ગૂંચવાતી સીધી કિચનમાં. પણ અંદર જઈને મૂંઝાણી કે લીંબું તો છેલ્લાં બે હતાં ને એય મેં સવારે કૉલેજમાં સાથે નાસ્તામાં લઈ જવા બટાટાપૌંઆ બનાવેલા એમાં નિચોવી દીધેલાં. મમ્મીએ કહેલું, ‘બહુ ખાટું ખાઈશ નહીં, ખટાશ ચડશે!’ પણ મને ક્યાં ખબર હતી કે ખટાશ અત્યારે આ રીતે ચડી જશે લેમન ટીના નામે...
lll
‘મેહાવહુ... ચિંતનની લેમન ટી માટે લીંબુ ખૂટી ગ્યાં છે? ફ્રિજ ખોલીને જોઈ જોવો તો અને તેને જગાડો જાવ. દિવસ માથે ચડી ગયો છે.’
બા સોફા પર પલાંઠી વાળીને બેસી ગયાં ને મેં આપેલા કૉફીના કપને મોઢે લગાવ્યો. હું તેમને ઉઠાડવા બેડરૂમમાં આવી. તે ઘસઘસાટ સૂતા હતા. ઓશીકાથી તેના મોઢાને ઢાંક્યું હતું. મેં તેનો અંગૂઠો હળવેથી મરડ્યો અને તે પડખું ફેરવી ગયા. તે જે તરફ પડખું ફેરવી ગયા હતા હું એ બાજુ ગઈ અને તેના ખભાને હલબલાવતી હતી તો તેમણે મારો હાથ પકડી લીધો અને પોતાના બન્ને હાથે મારા હાથને પોતાની છાતીમાં દબાવતા પડખું ફરી ગયા.
‘તમને કહું ઊઠો, આઠ વાગી જશે હમણાં.’ તેમણે કોઈ જવાબ આપ્યો નહીં. મને કુકરમાં મૂકેલી દાળની દાઝવાની વાસ આવી. ફટાફટ મારો હાથ છોડાવીને ભાગી અને હડબડાટીમાં બહાર નીકળવા ગઈ કે સામે આવતાં બા સાથે માંડ-માંડ ભટકાઈ જતાં બચી.
‘ન જાગ્યોને? મને ખબર જ હતી... એમ તો મારો દીકરો છે, મારા સાદ વિના ઊઠે શેનો તે?’ બા મારી સામે વિજયી સ્મિત કરતાં બોલ્યાં ને હું સીધી કિચનમાં. ત્યાં સુધીમાં તો સહેજ મોડી પડવા બદલ કુકરે તીણી સિસોટી બોલાવી-બોલાવીને મને આખી ઝાટકી નાખી. ગૅસ બંધ કર્યો. મસાલાનું બૉક્સ ખોલી જીરું, રાઈ, હિંગ અને સૂકાં મરચાં કાઢીને રકાબીમાં મૂક્યાં. કુકર ખોલ્યું તો પાણી બળી ગયું હતું. કુકરના ખૂલ્યા પછી દાઝવાની વાસ આવી. ચમચીથી નહીં દાઝેલી સારી દાળને અલગ કરવા માંડી. બેડરૂમમાંથી બાનો અવાજ સંભળાતો હતો...
‘હા ઊઠો, ચાલ બેટા... જો તારી લેમન ટી બનાવી નાખીએ ત્યાં સુધીમાં તું ફ્રેશ થઈ જા.’ મેં જોયું કે નહીં દાઝેલી દાળમાંય દાઝ્યાની લાલાશ તો દેખાતી જ હતી. પછી હું બબડી, ‘ખબર જ છે કે તમારા ઉઠાડવાથી જ તેની ઊંઘ પૂરી થાય છે તો રોજ તમે જ ઉઠાડતાં હો તમારા રાજકુંવરને... તમને ખબર હોય એમ જ થાતું હોય આ ઘરમાં તો તમારે જ કરવું. આરામ આપી દેવો મને... ઊઠ બેટા, અમે લેમન ટી બનાવીએ? ક્યારેય મારા આવ્યા પછી હરામ છે રસોઈમાં ડોકાયાં હોય તો!’
પાછળથી બા આવ્યાં, ‘શું થયું વહુ? દાળ દાઝી ગઈ?’ એક પગે સહેજ ખોડંગાતાં બા કિચનમાં આવ્યાં ને મેં અલગ કરેલી બફાયેલી દાળ જોઈને તે બોલ્યાં.
‘હા, હું હમણાં બીજી મૂકી દઉં છું બા!’
‘ના, હવે નસીબમાં દાઝેલી દાળ હશે બીજું શું! આમાં ટમેટાં થોડાં વધુ નાખી દે એટલે દાઝ્યાનો સ્વાદ નહીં આવે.’ પછી ઘડી-બે ઘડી બાએ મારી સાડી સામે જોયું. મેં મારા લાલ કેસરી લેરિયાનો છેડો થોડો વધુ ખેંચીને માથે ઓઢ્યો.
‘મેહાવહુ, આવા કલરનું લેરિયું તમારી સ્કિન સાથે સૂટ નથી થતું. તમારે લાઇટ કલર પહેરવો જોઈએ. આ કલર તો ગોરા હોય તેને સારા લાગે.’ કુકરની બાજુમાં મૂકેલી તપેલીમાં તેલ ગરમ થયું અને મેં જીરું, રાઈ અને હિંગ ભરેલી રકાબી સીધી એમાં ઠાલવી દીધી. મસાલાનો સહેજ તીખો ધુમાડો થયો અને ઉધરસ ખાતાં ખોડંગાતાં બા કિચનની બહાર નીકળી ગયાં. સામે વાસણોના સ્ટૅન્ડ પર થાળી કાઢવા ગઈ ને એમાં મને મારો ચહેરો દેખાયો. ઘડી-બે ઘડી ચહેરાને જોયો. આંખોની નીચે સહેજ કાળાશ બાઝી ગઈ હોય એવું લાગ્યું અને થયું કે એટલી પણ કાળી નથી જેટલી બધા કહે છે. નાની સ્ટીલની તપેલીમાં પાણી ગરમ કર્યું, ચાની ભૂકી નાખી અને ફ્રિજ ખોલીને લીંબુ કાઢ્યાં, ચપ્પુની ધાર લીંબુ પર ચાલી..
lll
‘કલ્પનામાસી... લીંબુ આપજો.’ પોપટી દુપટ્ટાથી પરસેવો લૂછતી હું અમારાં પાડોશી કલ્પનામાસીના અને અમારા ઘરની દીવાલ પર બેય હાથ ટેકવી બૂમ પાડતી હતી.
‘કેમ, મહેમાન આવ્યા છે મેહા?’ કલ્પનામાસી લીંબુ લાવ્યાં અને મારા હાથમાં મૂકતાં પૂછવા લાગ્યા.
‘હા, જુઓને માસી, હું તો હજી કૉલેજથી આવી છું.’
મારો હાથ દબાવીને કલ્પનામાસી નીચલા હોઠ પર દાંત દબાવીને મલકાતાં બોલ્યાં, ‘હા, જાણે તને તો ખબર જ નહીં હોય કે આજ વળી મહેમાન આવવાના છે. નાનીને અમસ્તી કાંઈ કારણ વગર મોકલી દીધી મોસાળ?’
હું તેના ભાવ સમજી ન સમજી ને ઘરમાં આવવા ગઈ કે પેલાં આધેડ બહેન જે મહેમાન થઈને આવ્યાં હતાં તે અમારા ઘરની પાછળ ગાર્ડનમાંથી મોટે-મોટેથી કોઈ જોડે ફોનમાં વાત કરતાં હતાં. હું અટકીને ઊભી રહી ગઈ અને તેનો અવાજ સાંભળવા લાગી, ‘હા... છોકરી જોઈ લીધી... હા, ઘર પણ સરસ છે... હેં... રે... હા... બધી વાત થઈ ગઈ છે... ચિંતને જ પસંદ કરી છે... હા પણ...’ તે બહેનનો અવાજ સહેજ ધીમો પડ્યો, ‘છોકરી થોડી કાળી છે...!’
મારા હાથમાં રહેલા લીંબુને મેં બમણી ભીંસથી દબાવી દીધાં.
lll
લેમન ટીને ઊભરા જેવું થઈ આવ્યું. ગૅસ પરથી ઉતારી, કપમાં ભરીને અમારા બેડરૂમમાં આવી. તેમને કપ આપ્યો. તેમણે કપ હાથમાં લીધો અને સ્મિત કર્યું.
‘તમારાં કપડાં કબાટમાંથી કાઢી રાખું. તમે નાહી લો એટલે પછી હુંય તૈયાર થઈ જાઉં.’
‘હા, આજે તો મેં તને ફિલ્મ દેખાડવાનું નક્કી કરેલું... યા, હું તો ભૂલી ગયેલો.’
મેં તેની સામે આંખો નચાવી, ખોટો મીઠો ગુસ્સો કરતાં કબાટ ખોલ્યું અને તેના માટે ઑફવાઇટ શર્ટ અને બ્લુ જીન્સ કાઢ્યું. એક આ રવિવાર જ હોય છે જેમાં લાગે કે હાશ... આજે કંઈક થોડી મોકળાશ મળશે. બિલાડી પ્લૅટફૉર્મ પર ઢાંકી રાખેલા દૂધને ટાંપીને બેઠી હોય એમ હું રવિવારને ટાંપીને બેઠી હોઉં. આ બધાં કપડાં, બ્લીચિંગ પાઉડર, વાસણો, ઝાડુ-પોતાં, એંઠી રકાબીઓ, ફ્રિજમાં મૂકેલું દહીંનું મેળવણ, લેમન ટી, સેવ-મમરાની ભરેલી પ્લેટો, ઇસ્ત્રી, વળગણી પર અગાસીમાં સુકાતી સાડીઓ, ફળિયામાં ધમેડાં પડેલાં એટલે તપવા મૂકેલો બાજરો, શાકભાજીની ખરીદી, તૂટતાં-ફૂટતાં વાસણો, બાથરૂમમાં જામ થઈ ગયેલી ગટર, ઘસી-ઘસીને હાંફી જાઓ તોય જેની પીળાશ ને ચીકાશ ન જાય એ ટૉઇલેટ ને ગેંડી અને જ્યાં-ત્યાં ડૂચો થઈને વિખરાયેલાં છાપાંઓમાંથી માંડ-માંડ મને થોડી વાર માટે છુટકારો મળે, એ પણ આજના દિવસે અને સમયનો એ નાનકડો ટુકડો અને એની ક્ષણજીવી સુગંધ તેમની સાથે ગાળેલી સાંજની લાલિમા સાથે મારા ચહેરા પર લીંપાઈ જાય. પછી આખ્ખેઆખ્ખા છ દિવસ સુધી કામ કરતાં-કરતાં પણ જ્યારે થાક લાગે ત્યારે અરીસામાં જોઈને એ લાલાશ યાદ કરી લઉં. કબાટમાંથી તેમનાં કપડાં કાઢીને ટુવાલ બાથરૂમમાં મૂકવા ગઈ કે બાનો અવાજ સંભળાયો, ‘ચિંતન, જલદી નાહીને તૈયાર થઈ જા. આપણે બે-ત્રણ જગ્યાએ ખબર કાઢવા જવાનું છે. તારા પપ્પાને તો શ્વાસ ચડે છે, નહીંતર તેને જ લઈ જાત.’
તે બહાર આવ્યા. હું બેડરૂમની બારસાખમાં જ ખોડાઈ રહી, તેમનો જવાબ સાંભળવા. તેમણે મારી સામે જોયું.
‘હા, એટલે વહુને પૂછવાનું હોય તો પછી જવાબ દેજે.’ બા ધર્મલોકનાં પાનાં ફેરવતાં બોલ્યાં. ચશ્માં તેમણે નાક પર ટેકવ્યાં હતાં અને તેમની નજર અમારા બન્ને તરફ હતી.
‘હા મમ્મી, બસ દસ-પંદર મિનિટમાં તૈયાર થઈ જાઉં છું.’ કહીને તે ઊભા થયા. હું ખસી ગઈ અને તે બાથરૂમ તરફ અંદર બેડરૂમમાં ગયા. હું સીધી પાછળ આવી ને હજી બોલવા જઉં કે તે બોલ્યા, ‘લિસન મેહા, આપણે ફરી ક્યારેક જઈશું, મમ્મીને કેમ ના પાડી શકું યાર? નેક્સ્ટ ટાઇમ શ્યૉર...’ તેમના હાથમાં સાબુ પકડાવીને હું રસોડામાં ગઈ. દાળનો વઘાર કર્યો. બારી બહાર જોઈ રહી. આંખમાંથી અનાયાસ ઝળઝળિયાં આવી ગયાં. હંમેશાં કેટલું બધું કામ નેક્સ્ટ ટાઇમે ઠેલાતું હોય છે અને કેટલુંય કામ નેક્સ્ટ ટાઇમે ચાલુ કરવાનું હોય છે; પણ ખબર નહીં આ નેક્સ્ટ ટાઇમ તો ભીની, હાથમાંથી સરી જતી સાબુની ગોટીની જેમ પકડાતો જ નથી.
‘મેહા... મારું વૉલેટ નથી મળતું...’ આંસુ લૂછીને હું બેડરૂમમાં આવી. ધડામ કરતું કબાટનું બારણું ખોલ્યું અને તેમના હાથમાં વૉલેટ આપ્યું અને ધડામ દઈને બારણું બંધ કર્યું. અલબત્ત, તેમની સાથે નજર તો મેળવી જ નહોતી. હું ટુવાલ લઈને બાથરૂમ તરફ ચાલવા ગઈ અને તેમણે મારો હાથ પકડીને તેમની નજીક ખેંચી. તેમના ભીના શરીરમાંથી તાજા નાહ્યાની તાજગી અને ભીના વાળમાંથી શૅમ્પૂની સુગંધ મને અનુભવાતી હતી. મેં મોઢું ફેરવી લીધું.
‘કેમ? આટલી બધી રીસ ચડી ગઈ છે!’
‘મને મૂકો, મારે ઘણું કામ બાકી છે. તમારી જેમ નથી કે મનફાવે ત્યારે મનફાવે એ કામ પાછું ઠેલવી શકાય.’ મારી બન્ને આંખોના ખૂણે પાણી ભરાઈ આવ્યાં.
‘અરે, તું આ વાતને આટલો ગંભીર ઇશ્યુ ન બનાવ...’
મેં તેમનો હાથ ઝટકાવીને છોડાવી નાખ્યો, ‘મને બધી ખબર છે...’
‘શું?’ કમરે બાંધેલા વાઇટ ટુવાલને ટાઇટ કરતાં તે મારી આંખોમાં જોવા લાગ્યા.
‘હું કાળી છું એટલે તમને મને બહાર ફરવા લઈ જતાં શરમ આવે છે. હા, એટલે જ દરેક વખતે તમને મને બહાર નહીં લઈ જવાના ઢાળ મળી જ જાય છે.’
મેં જાણે કોઈ જોક કીધી હોય એમ તે હસી પડ્યા. હું વધુ છંછેડાઈ.
‘ચલ, તું પણ આવ અમારી જોડે. હું વેઇટ કરું છું.’
‘મારે ક્યાંય આવવું નથી જાવ.’ કહીને મેં બાથરૂમનો દરવાજો અંદરથી ખૂબ જોરથી બંધ કરી દીધો અને શાવર નીચે ઊભી રહી ગઈ અને શાવર ચાલુ કરી દીધો.
lll
બાથરૂમના બારણે થાપ પડી. મેં પોપટી ચૂડીદારની ઓઢણી ગળે નાખી અને બારણું ખોલ્યું, ‘બોલ મમ્મી...’
‘મેહાડી, કંઈ ભાન પડે છે? સાવ ઊભા ઘોડા જેવી છો. મહેમાન બહાર બેઠા હતા અને વાતો કરવાને બદલે નહાવા જતી રહી... લેમન ટી પીવરાવી સીધી બાથરૂમમાં પુરાઈ ગઈ. રહી ગઈ હતી જાણે નાહ્યા વગરની. માણસ કાંઈક વાતચીત તો કરેને....’
‘તમે કરી તો લીધી મમ્મી.’ મેં દાંત કસકસાવ્યા અને શરીર ફરતે ટુવાલ વીંટાળી બહાર નીકળી અને ભીના વાળ ઝાટકવા લાગી.
‘છોકરાએ તને પસંદ કરી લીધી.’ મમ્મીએ હરખાતાં કીધું.
‘હા, ઉપકાર કર્યો મારા પર
બીજું શું!’
‘એવું શું બકે છે વળી? બાકી તું તો બેટા થોડી ભીનેવાન એટલે જલદી ગોઠવાય એવું લાગતું જ નહોતું.’ તેણે ખુલ્લી બારીઓ બંધ કરી.
‘હા, એટલે જ તમે નાનકીને બહાર મોકલી આપી કેમ? મને પૂછવું જરા પણ જરૂરી ન લાગ્યું?’
‘બંધ થા હવે, સહેજ પણ સારી નથ લાગતી આવા બબડાટમાં. આ બધા વ્યવહારમાં તને શું ખબર પડે? આટલું સરસ ઘર છે, છોકરો કેટલો સરસ છે, પાછો રૂપાળો... ને તોય તને...’ તે બોલતી-બોલતી અટકી અને બહાર નીકળી ને હું બેડ પર બેઠી અને કૉલેજબૅગમાંથી ‘આગંતુક’ કાઢીને વાંચવા લાગી. બે-ત્રણ પેજ માંડ વાંચ્યાં કે દિવ્યાનો ફોન આવ્યો, ‘હેલો મેહા, નૉવેલ વાંચી?’
lll
નાહીને બહાર નીકળી ને સાડી પહેરી પછી અરીસામાં જોઈને સેથામાં કંકુ પૂર્યું. પછી બેડરૂમ, ડ્રૉઇંગરૂમ અને કિચન ઝાપટીને સાફ કર્યાં. મનને સતત કામમાં રાખવા લાગી. તોય બે-ત્રણ કલાકમાં કામ પતી ગયું. સસરાને જમવાનું આપ્યું. મને જમવાની કોઇ ઇચ્છા થઈ નહીં. બા અને ચિંતન તો મોડાં આવવાનાં હતાં. મને મારી થાળી ભરવાની આળસ થઈ અને બેડરૂમમાં જઈને બેઠી. ક્યાંય સુધી ગુમસુમ રહી. બહાર નીકળવાનો તો કોઈ સવાલ જ નહોતો, કેમ કે કોઈ સાથે વાતો જ નહોતી કરતી. આડોશપાડોશ સાથે મને એટલે નહોતું ફાવ્યું કે પરણીને આવી ત્યારે જ વધામણી ખાતા એ લોકો બોલેલા, ‘હીરલબેન, મેહાવહુ તમને થોડી કાળી ન લાગી?’
‘હા, એટલે ક્યાં આપણો ચિંતન ને ક્યાં આ વહુ?’
‘નસીબ છોકરીનાં, બકરી સફરજન ગળી ગઈ.’
અગાસી ઉપર સૂકવેલા પાપડ લેવા જતાં પણ મને બીક લાગતી કે બાજુની અગાસીવાળા જોશેને તો તેની નજરમાં રહેલો મારો રંગ મને જંપવા નહીં જ દે. મેં ડ્રેસિંગ ગ્લાસમાં મારા ચહેરાને જોયો. ત્યાં ફોનની રિંગ વાગી. દિવ્યાનો ફોન હતો.
‘હેઈ મેહાડી, તું તો સાવ ભૂલી જ ગઈ પરણ્યા પછી યાર... કેમ છે?’
‘હેઈ... તું રડે છે મેહા? વૉટ હૅપન્ડ... ટેલ મી... બોલ, શું થયું... એય તું રડવાનું બંધ કર મેહા. તને કોઈએ કશું કીધું છે? ચિંતન કશું બોલ્યો? તારાં સાસુ?’
દિવ્યાને કારણ જણાવ્યા વિના સતત કેટલાય દિવસનું રડી લીધું. પછી ફ્રેશ થઈને થોડી વાતો કરી અને મારી આંખ મીંચાઈ ગઈ. ઊંઘમાં પણ મને સતત ગરમાટો અનુભવાતો હતો. તૂટક-તૂટક આંખ ખૂલી તો આખું શરીર ધખારા મારતું હતું. ખબર નહીં કેટલા કલાકો સુધી હું સૂઈ રહી હતી. આછો-આછો ચિંતન દેખાયો. મારા કપાળે હાથ મૂકતા હતા. બા દેખાયાં... મીઠાના પાણીનાં પોતાં મુકાતાં હોવાનું અનુભવાયું. કશુંક સોય જેવું જમણા હાથે ભોંકાયું ને ફરી આંખ મીંચાઈ ગઈ. આંખ ખૂલી તો રાતના અગિયાર વાગ્યા હતા. કોઈ મીઠાના પાણીનાં પોતાં નહોતાં. સહેજ આળસ અને થાક વર્તાયો. હાથમાં ઇન્જેક્શનની સોય ભોંકાઈ હોય એવું નિશાન શોધવા લાગી. જોયું તો ચિંતન બાજુમાં બેઠો હતો.
‘હેઈ, બહુ સૂતી તું તો આજ.’
મેં અનુભવ્યું કે શરીર થાકેલું હતું, પણ ઠંડું હતું. તાવ જેવું કશું અનુભવાયું નહીં.
‘મને જગાડાય નહીં? ક્યારે આવ્યા? રસોઈ?’
‘અરે રિલૅક્સ, બાએ બનાવી નાખી છે. અમે લોકોએ જમી લીધું છે. તારી થાળી ઢાંકી રાખી છે. લઈ આવું?’
‘ના, મારે નથી જમવું...’ કહીને હું પડખું ફેરવી ગઈ. ચિંતન મારી પીઠ પર હાથ મૂકવા ગયો કે મેં તેનો હાથ ઝટકાવી નાખ્યો. તે હસવા લાગ્યો. મેં બ્લૅન્કેટ કસકસાવીને પકડી રાખ્યું. તેણે હજી પણ પેલું ઑફવાઇટ શર્ટ અને બ્લુ જીન્સ પહેરેલું હતું. તે મારી બાજુમાં આવ્યો, ‘હેઈ, આઇ ઍમ સૉરી... તું થાકેલી લાગે છે એટલે જ તને બાએ ઉઠાડવાની ના પાડી. સવાર માટે સૉરી.’
મેં મારું મોઢું ઢાંકી દીધું અને મને લાઇટની સ્વિચ બંધ થવાનો અવાજ સંભળાયો.
સવારે આંખ ખૂલી તો સાત વાગી ગયા હતા. જોયું તો મારું માથું ચિંતનના ખોળામાં હતું. તે બેડનો ટેકો લઈ બેઠા-બેઠા સૂતા હતા. તેનો એક હાથ મારા વાળમાં હતો. હું ફટાફટ ઊભી થઈ. લાઇટ ચાલુ કરી.
‘હાય... હાય... બિચ્ચારા આખી રાત નાઇટડ્રેસ પહેર્યા વિના બેઠા રહ્યા. સરખું સૂતા પણ નહીં! આમ તો રાત કઈ રીતે ગઈ હશે તેની?’ હું ક્યાંય સુધી ચિંતનની સામે જોઈ રહી. મને અપરાધભાવ જેવું થઈ આવ્યું.
‘અરેરેરે... એક માંડ રવિવાર મળ્યો હોય એય મેં ઝઘડવામાં વેડફી નાખ્યો. બિચ્ચારા એ તો કેટલીયે વાતો કરવા માગતા હતા. હું જ ડફર છું સાવ. ઝઘડ્યા વિના, રિસાયા વિના રહી ગઈ હતી તે...’ મેં તેમને સરખા સૂવડાવ્યા. બ્લૅન્કેટ ઓઢાડ્યું. તેમના ગોરા ચહેરા પર સ્મિત હતું. મને તેમની બંધ પાંપણો જોઈને બહુ વહાલ ઊભરાઈ આવ્યું. હળવેથી તેમના ગાલ પર ઝૂકીને હળવું ચુંબન કર્યું અને પછી ફટાફટ વાળ બાંધતી રસોડામાં આવી. ગૅસ પર તપેલી મૂકી. દૂધ ગરમ કર્યું અને કૉફીનાં બિસ્કિટ નાખ્યાં. એકાએક મારું ધ્યાન પ્લૅટફૉર્મના છેડે પડેલા મીઠાવાળા પાણી અને વાઇટ કપડા તરફ ગયું. મેં બારીમાંથી આવતા પ્રકાશમાં જમણા હાથની કોણી જોઈ. ઇન્જેક્શનની સોયનું નાનકડું લાલ ટપકું દેખાયું. હું હસી પડી. સામે સ્ટીલના સ્ટૅન્ડમાં મારો ચહેરો મને દેખાયો. અંબોડામાં બાંધેલા લાંબા કોરા વાળની એક લટને જમણા કાન પાછળથી અલગ કરીને જમણા ગાલ પર છોડી. ઊગતા સૂરજના ગુલાબી તડકામાં મારા ચહેરા પર, સ્ટીલના સ્ટૅન્ડ પર અને ઇન્જેક્શનની સોયના ટપકા પર લાલિમા છવાઈ ગઈ. થયું કે જગત આખાનું સુખ મારી એકલીની ઝોળીમાં છલકાઈ ગયું. સાડીનો છેડો માથે ઓઢ્યો અને બાનો અવાજ સંભળાય-સંભળાય કે ‘વહુ... મારી કૉફી...’ એ પહેલાં ડ્રૉઇંગરૂમ તરફ કૉફીનો કપ લઈ ચાલતી થઈ.
(સમાપ્ત)
